Lyrics
Soms word ik wakker in de stilte van mijn vader
Lig ik urenlang in zijn gemis
Iets herhaalt zich in mij, iets verdwijnt opnieuw
Alsof de tijd of mijn lichaam zich vergist
Dan verlang ik naar de man die niet meer thuiskwam
Naar het kind dat kapot sloeg op de weg
Ligt ter hoogte van mijn hart, klein, verward
Een zieke jongen vermagerd in zijn bed
Er zijn altijd lege stoelen, onbesproken namen
Met hoeveel we ook zijn, we zijn nooit volledig samen
Ik ken je niet, ik ben je honderd keer verloren
Er is een vorm van dood die steeds weer wordt geboren
Soms word ik wakker met de handen van mijn moeder
Beweeg ik in het donker op de tast
Naar de warmte van een lichaam, naar hoge, zachte adem
Houd ik wie mij lief is veel te stevig vast
Geen kind, geen kind komt alleen ter aarde,
Brengt met de eerste adem mensen mee
Echo's die weerkaatsen in elke nieuwe generatie
Oud verlies, rolt als een golfslag door ons heen
Er zijn altijd lege stoelen, onbesproken namen
Met hoeveel we ook zijn, we zijn nooit volledig samen
Ik ken je niet, ik ben je honderd keer verloren
Er is een vorm van dood die steeds weer wordt geboren
Zo blijven we bestaan
Als de spaties tussen woorden
Als de wind die we niet horen
Maar die alles doet bewegen
Ons doet grijpen naar het leven
Ons de liefde vast doet pakken
Als de lucht tussen de takken
En de boom contouren geeft
Er zijn altijd lege stoelen, onbesproken namen
Met hoeveel we ook zijn we zijn nooit volledig samen
Ik ken je niet, ik ben je honderd keer verloren
Er is een vorm van dood
Er zijn altijd lege stoelen, onbesproken namen
Met hoeveel we ook zijn, we zijn nooit volledig samen
Ik ken je niet, ik ben je honderd keer verloren
Er is een vorm van dood die steeds weer wordt geboren